24/6/2013 -Yγεία

  Πηγή: ΈΘνος της Κυριακής

 

ΜΕΤΡ ΤΩΝ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΩΝ

O 'Δρ ψυχώ' της Χρυσής Αυγής

Στο κόμμα που υποστηρίζει ότι οι «ψυχικά ασθενείς» δεν πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους «υγιείς», μπροστάρης είναι ένας ψυχίατρος σε δημόσιο νοσοκομείο!

Πρόκειται για τον Κώστα Παρασχάκη, υποψήφιο βουλευτή της Χρυσής Αυγής στο Λασίθι, ο οποίος «κουράρει» και την έτερη υποψήφια του κόμματος του Νίκου Μιχαλολιάκου, Θέμιδα Σκορδέλη, στην οποία μάλιστα έχει δώσει πιστοποιητικό με το οποίο λαμβάνει αναβολές από δίκη που εκκρεμεί σε βάρος της. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κατηγορείται από τους συναδέλφους του ότι μοιράζει πιστοποιητικά ψυχικής υγείας σε χρυσαυγίτες που θέλουν να βγάλουν άδεια οπλοφορίας!
«Τα κληρονομικώς βεβαρημένα άτομα όπως οι παρανοϊκοί, οι πνευματικώς καθυστερημένοι, οι σχιζοφρενείς, οι επιληπτικοί, οι φορείς μεταλλαχθέντων γονιδίων, οι αθεράπευτοι αλκοολικοί, οι προχωρημένοι τοξικομανείς και άλλοι, θα πρέπει να υποβάλλονται σε στείρωση. Η φυσική επιλογή, η στείρωσις και η ευθανασία, είναι ορθές εφόσον συνδυάζουν σοβαρές νομικές εγγυήσεις, υπεύθυνο ιατρικό έλεγχο και βιολογικώς ηθική βάση».
Είναι η άποψη της Χρυσής Αυγής, που δημοσιεύεται σε ιστοσελίδα τους σχετική με την οικολογία. Με αυτές τις απαράδεκτες απόψεις της, δεν θα περίμενε κανείς να υπάρχει έστω και ένας γιατρός και δη ψυχίατρος να υποστηρίζει τη Χρυσή Αυγή. Κι όμως υπάρχει! Λέγεται Κωστής Παρασχάκης, ψυχίατρος στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αθηνών (ΨΝΑ) στο Δαφνί, και ήταν υποψήφιος με το κόμμα του Νίκου Μιχαλολιάκου στο Λασίθι τόσο στις δημοτικές εκλογές του 2010, όσο και στις βουλευτικές του 2012.

Τα «πιστεύω» του ψυχιάτρου Κωστή Παρασχάκη.

Ο ψυχίατρος της Χρυσής Αυγής έχει κατηγορηθεί από τους συναδέλφους του για τις ανοιχτά φιλοχουντικές απόψεις του. Σε τηλεοπτική εκπομπή που είχε πάει ως καλεσμένος, δήλωσε πως «εγώ σαν Κώστας Παρασχάκης κάνω έκκληση στους ενεργούς στρατιωτικούς της πατρίδος μας, να πάρουν πραγματικά τα όπλα. Και όλος ο ελληνικός λαός θα είναι υπέρ αυτών».
Για τις απόψεις του που εκφράστηκαν στην εκπομπή, μάλιστα, το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο (ΕΣΡ) επέβαλε πρόστιμο ύψους 15.000 ευρώ. Δεν είναι το μόνο θέμα, ωστόσο, για το οποίο έχει καταγγελθεί. Σε επιστολή που είχε στείλει τον Μάιο του 2012 ο διευθυντής της 9ης Ψυχιατρικής Κλινικής του ΨΝΑ Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου είχε καταγγείλει πως ο συγκεκριμένος διευθυντής ψυχίατρος του ΨΝΑ «έδωσε, στη διάρκεια της εφημερίας, δυο πιστοποιητικά για έκδοση άδειας οπλοφορίας και μάλιστα σε δυο άτομα των οποίων και μόνον η όψη, όπως ελέχθη, τραβούσε, τουλάχιστον, την 'προσοχή'», θέτοντας ανοιχτά το ζήτημα της έκδοσης πιστοποιητικών για άδειες οπλοφορίας.

Ο Κώστας Παρασχάκης αγκαλιά με τη σύζυγό του Νίκου Μιχαλολιάκου, Ελένη Ζαρούλια. Στην ίδια φωτογραφία και δίπλα στον αρχηγό της Χ.Α. ο Ηλ. Παναγιώταρος.

«Θεωρώ ότι η έκδοση πιστοποιητικών για άδειες οπλοφορίας και μάλιστα σ΄ αυτή την εποχή της έξαρσης της κοινωνικής βίας από άτομα και ομάδες, όχι μόνο του λεγόμενου κοινού εγκλήματος, αλλά ιδιαίτερα πολιτικές, των οποίων ακριβώς η ναζιστικού χαρακτήρα πολιτική υπόσταση βασίζεται στο κοινωνικό μίσος και στις δολοφονικές βιαιοπραγίες, πρέπει να τύχει της προσοχής των αρμόδιων οργάνων του ΨΝΑ και να μπει ένας φραγμός», είχε σημειώσει ο Θ. Μεγαλοοικονόμου. «Μπορεί ο ψυχίατρος, έτσι αβασάνιστα, να το 'παίζει' απλώς 'διεκπεραιωτικός' και 'ουδέτερος', αλλά, ταυτόχρονα, και εγγυητής (ενώπιον του νόμου και της κοινωνίας) της 'σωστής' και 'ψύχραιμης' χρήσης του όποιου όπλου από τον οποιονδήποτε που εξετάζει μία φορά στο εξωτερικό ιατρείο ? μοιράζοντας, δηλαδή, πιστοποιητικά σε όποιον του ζητήσει, χωρίς να υπόκειται σε κανέναν έλεγχο;», διερωτάται.

Δικαίωση των ψυχιάτρων

Στην ιστοσελίδα που διατηρεί ο ψυχίατρος στο Facebook έχει ως εξώφυλλο τον γενικό γραμματέα της Χρυσής Αυγής Νίκο Μιχαλολιάκο.

Το θέμα της έκδοσης πιστοποιητικών υγείας για άδειες οπλοφορίας έχει απασχολήσει και την Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία, που έχει γνωμοδοτήσει ότι «η Ψυχιατρική και οι Ψυχίατροι δεν έχουν τις γνώσεις ούτε τα μέσα για να μπορούν να βεβαιώσουν με ασφάλεια εάν ένα πρόσωπο μπορεί να φέρει πυροβόλο όπλο ή άλλο φονικό όργανο και πολύ περισσότερο να βεβαιώσουν ότι το πρόσωπο αυτό σε κάθε περίπτωση και υπό οποιεσδήποτε περιστάσεις θα αντιδράσει σύμφωνα με τις επιταγές του Νόμου και τις περί δικαίου και ηθικής αντιλήψεις που επικρατούν. Η αδυναμία ασφαλούς εκτίμησης και πρόβλεψης γίνεται ακόμη μεγαλύτερη σε συνθήκες όπου το γενικότερο κλίμα χαρακτηρίζεται από έλλειψη κοινωνικής αλληλεγγύης, συναισθηματική απίσχνανση, χλευασμό των ιδανικών, έκπτωση των αξιών, αμφισβήτηση θεσμών και πολιτική πενία και καθημερινά και συνεχώς επιδεινούμενα φαινόμενα υπέρμετρης, άλογης και όχι σπάνια ανθρωποκτόνου βίας». Τα πρόσφατα γεγονότα, με την εκπυρσοκρότηση του όπλου του βουλευτή της ΧΑ Αντώνη Γρέγου στο αεροδρόμιο, αλλά και το περιστατικό με τον βουλευτή Γερμενή στο κτίριο του Δήμου Αθηναίων δικαίωσαν τις ανησυχίες των ψυχιάτρων. Ωστόσο, έναν χρόνο μετά την καταγγελία του Θ. Μεγαλοοικονόμου, όταν ο διοικητής... εδέησε να ασχοληθεί με την καταγγελία, η υπόθεση τέθηκε στο αρχείο.

Ο Κ. Παρασχάκης ισχυρίστηκε ότι «τη συγκεκριμένη μέρα δέχθηκε τηλεφώνημα από δύο γνωστούς του (τον κ. Ζησιμόπουλο και τον κ. Μπούκουρα σ.συντ: βουλευτές της ΧΑ) για εθιμοτυπική επίσκεψη. Τους δέχθηκε και όταν του ζήτησαν πληροφορίες για έκδοση πιστοποιητικών τους εξήγησε τη σχετική διαδικασία και έφυγαν χωρίς ο ίδιος να εκδώσει πιστοποιητικό ή βεβαίωση». Το ΔΣ δέχθηκε τον ισχυρισμό του.
ΘΕΜΙΣ ΣΚΟΡΔΕΛΗ Η «αγανακτισμένη» που πάσχει από κατάθλιψη και τάσεις αυτοκαταστροφής
Η... παρέμβαση του Κ. Παρασχάκη όμως που έχει προκαλέσει τη μεγαλύτερη αίσθηση είναι η ιατρική βεβαίωση που έχει δώσει στην «αγανακτισμένη» κάτοικο του Αγίου Παντελεήμονα και υποψήφια της ΧΑ Θέμιδα Σκορδέλη. Η υποψήφια βουλευτής έχει κατηγορηθεί για απόπειρα ανθρωποκτονίας ενός Αφγανού μετανάστη τον Δεκέμβριο του 2011.

Η βεβαίωση που χορήγησε ο Κωστής Παρασχάκης στη Θ. Σκορδέλη με την οποία κατάφερε να εξασφαλίσει πολλές αναβολές. Η υποψήφια της Χ.Α. στην Α' Αθηνών φέρεται ότι πάσχει από «κατάθλιψη και τάσεις αυτοκαταστροφής».

Ωστόσο, η κατηγορούμενη παρουσιάζει τη βεβαίωση του ψυχιάτρου Παρασχάκη ότι πάσχει από «κατάθλιψη και τάσεις αυτοκαταστροφής».
Με αυτήν τη βεβαίωση, που έχει εκδοθεί την ίδια περίοδο της δολοφονίας στις 9 Δεκεμβρίου του 2011 και παρουσιάζει σήμερα το «Εθνος της Κυριακής», η Θ. Σκορδέλη κατάφερε να εξασφαλίσει πολλές αναβολές από τις 7 συνολικά που έχει λάβει η υπόθεση! Η ψυχιατρική της κατάσταση δεν την εμποδίζει βεβαίως να είναι στο μεταξύ υποψήφια στις εκλογές με τη Χρυσή Αυγή...
Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι τουλάχιστον «παράδοξο» στο ίδιο κόμμα - οποιοδήποτε κι αν είναι αυτό- να είναι ταυτόχρονα υποψήφιοι ψυχίατρος και ασθενής του! Ειδικά όταν το ίδιο αυτό κόμμα δεν δέχεται ότι οι «ψυχικά ασθενείς» έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους «υγιείς».
Στην ιστοσελίδα που διατηρεί στο facebook, ο Κωστής Παρασχάκης έχει ως εξώφυλλο τον γενικό γραμματέα της Χρυσής Αυγής, Νίκο Μιχαλολιάκο. Το πρόσωπο του «αρχηγού» φιγουράρει συχνά στις αναρτήσεις του, όπως επίσης και οι εκδηλώσεις της ΧΑ. Αγκαλιά με την Ελένη Ζαρούλια, δίπλα στον Ν. Μιχαλολιάκο και τον Ηλία Παναγιώταρο απεικονίζονται σε άλλη φωτογραφία, πιθανότατα στο σπίτι του ψυχιάτρου.
Αποκαλυπτικά είναι και τα βίντεο του γιατρού από τις εκδηλώσεις της Χρυσής Αυγής. Μάλιστα, σε ένα σημείο, φαίνεται καθαρά να κάνει τον χαρακτηριστικό χιτλερικό χαιρετισμό που καθόλου δεν συνάδει με την ιατρική του ειδικότητα και ιδιότητα.

Tρελλοί για λύσιμο. Η Κόλαση τελειώνει Κυριακή

Πηγή: http://www.psyspirosi.gr/

"Matti da slegare. L’inferno finisce di domenica"

Tρελλοί για λύσιμο. Η Κόλαση τελειώνει Κυριακή

Μέχρι τις 31 Μαρτίου τα έξι δικαστικά ψυχιατρικά νοσοκομεία ('Opg - Ospedale psichiatrico giudiziario) της Ιταλίας θα πρέπει να κλείσουν βάση του νόμου. Αλλά δεν θα είναι απλό.

Πήγαμε να επισκεφθούμε το Opg της Barcellona, στην Pozzo di Gotto, όπου ο κατά συρροή δολοφόνος ζει δίπλα με κάποιον που έσπασε μια τηλεόραση.

Ανάμεσα σ΄ ελπίδες και αγωνίες, οι αφηγήσεις των εγκλείστων. 

του Adriano Sofri*

BARCELLONA, POZZO DI GOTTO (Messina): Πλησιάζουμε στην Τρίτη Πτέρυγα και κάποιος φωνάζει, πρώτα στον διευθυντή, στη συνέχεια, σε όλους μας: “Μου αξίζει αυτό; Δεν μου αξίζει! Δεν μου αξίζει! “. Έχουμε ήδη επισκεφθεί το πρώτο τμήμα κι ο διευθυντής μας προειδοποίησε: "Μετά το τρίτο είναι πιο δύσκολα." Πρόκειται για το παλιό Τμήμα Διεγερτικών. Δεν θα υπάρξει καμιά απερίσκεπτη πράξη, μόνο πρόσωπα και χειρονομίες που μαρτυρούν ευγένεια, άγχος, λύπη. Υπάρχει ένας νεαρός κλεισμένος, μ΄ αυτόν πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, μας προειδοποιούν - είναι ο ίδιος που χτύπησε την θωρακισμένη πόρτα του κελιού του πίσω από τα ήδη κλειστά κάγκελα. Τα άλλα δωμάτια είναι ανοιχτά, μεγάλα ευρύχωρα και φωτεινά, έξι άτομα, καμιά κουκέτα. Μερικά κοιμούνται σε ράντζα: λιγότεροι από εκείνους που θα βρείτε, οποιαδήποτε στιγμή, σε μια φυλακή "κανονική". Έχουν περάσει οι δίσκοι τροφίμων, που έφεραν δύο νεαρές εγκάρδιες κοπέλες (απ' το προσωπικό). Οι έγκλειστοι (έτσι τους ονομάζουν) με συντομία μιλούν για τον εαυτό τους, πρέπει να έχουν συνηθίσει στους επισκέπτες κι έμαθαν να χρησιμοποιούν το λεπτό που μπορεί κανείς να τους ‘αγγίξει’ . “Έρχονται σαν να πηγαίνουν σε ζωολογικό κήπο”.

Λένε το όνομα, την ηλικία, τα χρόνια που έχουν περάσει εκεί και μία-δυο σημαντικές γι' αυτούς φράσεις. Ο Giovanni, ετών 37, απ' το Benevento, βρίσκεται 12 χρόνια στα Opg του Secondigliano και προηγουμένως της Aversa, δείχνει την κοιλιά του, που είναι πρησμένη απ' την μια πλευρά και λέει: “μια σουβλιά (αισθάνομαι), πρέπει να χειρουργηθώ”. Ο Francesco, 33 ετών, “είχα κρεμαστεί, θέλω να σταματήσω να ζω, αλλά αντί γι' αυτό άρχισα το κάπνισμα”. Ένας άλλος, ο Giovanni, λέει «γίνομαι 82 ετών στις 29 Δεκεμβρίου, αλλά σύμφωνα με τα επίσημα χαρτιά, τον Φεβρουάριο”- είναι εδώ δυο χρόνια, “ελπίζω να μείνω, η Messina μια κόλαση, εννέα σε ένα κελί”. Ο Vincenzo απ' το Palermo, βρίσκεται εδώ 17 χρόνια.

Ο Salvatore είναι απ' το Comiso, είναι νέος, αρχίζει να κλαίει: “Μου λείπει η μαμά μου”. Τα Opg κλείνουν στις 31 Μαρτίου “μα είναι Κυριακή!” λέει ανήσυχος. ΄Ηδη. Μ' αγκαλιάζει, θέλει ν' αγκαλιάζει, πολλοί το έχουν αυτό εδώ. Ο Carlo είναι πιο επιφυλακτικός στην αρχή, μετά αλλάζει: “είμαι 36 χρονών, ήρθα στα 33 μου, γερνάω εδώ.. Μου έριξαν δύο χρόνια για βίαιες πράξεις, χτύπησα κάποιον επειδή δεν ήθελα τα φάρμακα, είμαι ήδη στη δεύτερη παράταση. Ο πατέρας μου δούλευε στην Ilva στο Taranto, πέθανε από καρκίνο. Έγραφα τραγούδια, δείτε την ποίηση μου στο Youtube, Catene”. Την είδα μετά. Ο Domenico, 40 ετών, έκανε ένα χρόνο στη φυλακή και πέρασε άλλα δέκα στα ψυχιατρεία “Δεν ζητάω άδειες γιατί δεν έχω χρήματα. Έκανα αιμοκάθαρση από 18 ετών. Δεν το κάνω πια. Καταναλώνω τα πάντα”. Ένας τους με καλεί πιο πέρα και φωνάζει “Το αξίζω αυτό; Δεν το αξίζω!” λέει θέλοντας κάτι να μου πει. Μου ψιθυρίζει σαν οι άλλοι να μην ακούν “όχι, δεν το αξίζω!”. Νομίζω πως κανείς δεν το αξίζει.

Όλοι αναφέρονται στις αναβολές (παρατάσεις του εγκλεισμού). Όποιος έρχεται εδώ δεν του καταλογίζεται η πράξη του, αλλά δηλώνεται ως κοινωνικά επικίνδυνος. Στο τέλος, τα δύο έτη, παρατείνονται για ένα επιπλέον, δύο (ή πέντε ή δέκα). Στο άπειρο. Στις περισσότερες περιπτώσεις, επειδή δεν έχει πού να πάει έξω και κανείς δεν θέλει να τον αποδεχθεί. Μια ντροπή.

Το κρεβάτι της μηχανικής καθήλωσης βρίσκεται σ' ένα λευκό και τακτοποιημένο δωμάτιο. Στην πραγματικότητα, ολόκληρο το τμήμα είναι πρόσφατα ανακαινισμένο κι΄ ασβεστωμένο: δάπεδο λουστραρισμένο, καθαρές τουαλέτες, κοινή τραπεζαρία. Πρόκειται για ένα κανονικό κρεβάτι, με ένα λουρί για να περάσει στο στήθος όποιου ξαπλώσει εκεί, την “fiorentina”. Υπάρχουν τρία συνολικά. Όταν ήρθα εδώ, λέει ο διευθυντής Nunziante Rosania, υπήρχαν 27. Είναι φτιαγμένα έτσι ώστε το άτομο, γυμνό, δένεται στους καρπούς και στους αστραγάλους και στο μέσον περίπου του σώματος βρίσκεται μια βρώμικη τρύπα απ' την οποία μπορεί να αφοδεύει. Μπορεί να μείνει εκεί δεμένος κανείς για μέρες και εβδομάδες και μήνες. Όσοι το αντέχει η καρδιά σας, δείτε στο Youtube το σχετικό ντοκιμαντέρ, που τραβήχτηκε απ' την Κοινοβουλευτική Επιτροπή.

Ένα μεγάλο μέρος του Οpg απορρίφθηκε από την Επιτροπή υπό την προεδρία του Ignazio Marino, και μερικές απ' τις υπηρεσίες έχουν ήδη κλείσει. Στο επόμενο, ένας νεαρός, ο Salvatore, μ' αρπάζει απ' το λαιμό και με φιλάει με πάθος και κάνει το ίδιο και με τον διευθυντή που είναι δυο παλάμες ψηλότερος κι από κείνον κι από μένα. Στη συνέχεια, ο ίδιος, σπεύδει να δημιουργήσει μια παράσταση για το νεαρό φωτογράφο, συνδυάζοντας μπουφάν και κρεμάστρες, εφημερίδες, σχέδια, γλυκά. Στο μεταξύ οι άλλοι μαζεύονται πλήθος γύρω μας. Ο Remigio, 34 ετών απ' το Brindisi, αφηγείται ξέφρενα την επική ιστορία ενός γιου καλής οικογενείας, τοξικομανή, ληστή και πολλά άλλα. Ο Giuseppe: “Η μητέρα μου πέθανε το 2011, πάντα την σκέφτομαι, με έντυνε, με έπλενε..” Ο Μ. 36 ετών, απ' το Μαρόκο. “Μου έριξαν δύο χρόνια επειδή έσπασα μια τηλεόραση στον κεντρικό σταθμό του Milano, κι΄ έπειτα διαρκώς παρατάσεις εδώ και επτά χρόνια. Στο Milano έχω δύο αδερφές, ξαδέρφια, θα μπορούσαμε τουλάχιστο να συζητήσουμε”. Ο Peppino, σήμερα συμπληρώνει τα 54 κι ευχαριστεί το διευθυντή γιατί η γυναίκα του έφτιαξε την τούρτα “το παντεσπάνι, πολύ καλό!” λέει. (Δεν ήταν αναμενόμενο ότι θα το μαθαίναμε, οπότε το σχολιάζω με ευχαρίστηση). Ο Salvatore, 53 ετών “έχω περάσει 4 μήνες στην φυλακή στην Catania, πολύ καλύτερα είναι εδώ, διαβάζω, γράφω ποίηση..” Μου δείχνει ένα βιβλίο που κρατά, “Η άλλη ελευθερία” (“L’altra libertà”). Ο Antonio είναι από κείνους που μένουν στο κρεβάτι, αλλά σηκώνεται: 75 ετών, συνέβη το Μάρτιο “ένα χτύπημα με όπλο”, τραυμάτισε μια γυναίκα αυτό το χτύπημα. “Θα τελειώσω εδώ μέσα τις μέρες μου, να ήταν τουλάχιστον ένα πραγματικό νοσοκομείο”.

Ένας αξιωματικός της σωφρονιστικής αστυνομίας μας συνόδευε, πρέπει να έχει δει τόσα πολλά. “Με το κλείσιμο των Opg”, λέει, «μπαίνει τέλος στην πρακτική να βάζουμε εκείνους που είναι δύσκολο να τους διαχειριστούμε απλά να σαπίσουν στη φυλακή”. “Δεν μου αρέσει η δημαγωγία”, προσθέτει. Μας προτρέπει να ρωτήσουμε όποιον βρέθηκε, επίσης, στη φυλακή, πού ήταν καλλίτερα. θα αισθανόταν καλύτερα. Εύκολο παιχνίδι. Ο Pasquale, ετών 45 “δεν θέλω να κλείσει ”. Είναι πολύ άσχημα, δείχνει το μπράτσο του όλο χαραγμένο και προειδοποιεί: “Θα κρεμαστώ απόψε”. Έχει γυρίσει όλα τα Opg, “αυτό είναι το καλύτερο”.“ Δεν τα καταφέραμε μαζί του” λένε και κουνούν το κεφάλι. Γυρίζει πάντα πίσω. Έχω τόσα πολλά να καταμαρτυρήσω. Λυπάμαι, καταλαβαίνω πραγματικά ότι δεν φαίνονται ούτε αμυδρά, πίσω από τις δύο γραμμές για τον καθένα, οι άνθρωποι με ποινή.

Υπάρχουν σήμερα στην Βαρκελώνη εκατόν ογδόντα τρείς έγκλειστοι, και επιπλέον, δεκαοκτώ κρατούμενοι «κανονικοί» τοποθετημένοι για δουλειά. Η πλειονότητα βρίσκεται εδώ για ασήμαντους λόγους. Σαράντα περίπου έχουν διαπράξει μία ή περισσότερες δολοφονίες, σχεδόν όλοι στην οικογένεια. Δεν είναι αλήθεια ότι δεν θέλουν να μιλήσουν ή ότι λένε ψέματα. Σήμερα αυτό εδώ παραμένει ένα κακόφημο μέρος όπου άρρωστοι άνθρωποι παραμένουν φυλακισμένοι και άνθρωποι ακίνδυνοι κρατούνται, επειδή έξω γι' αυτούς δεν υπάρχει χώρος. Αλλά πώς είναι δυνατόν, ρωτώ, την παραμονή, ενός κλεισίματος που αναγγέλθηκε εδώ και χρόνια, αυτό το μέρος να φαίνεται αξιοπρεπές, ενώ λίγο καιρό πριν, ήταν μια κόλαση εξαθλίωσης; Από το 1997 έως το 2007, τα πράγματα άλλαξαν δραματικά, θα απαντήσουν. Διώχτηκε έξω η φάρα των μεγάλων μαφιόζων που προσποιούταν (ότι είχαν ψυχιατρικό πρόβλημα). Από το 2008 τα πράγματα επιταχύνθηκαν. «Υπήρχαν εκατόν εξήντα έγκλειστοι, ένα χρόνο μετά έφτασαν τους τετρακόσιους. Μας ξεφόρτωναν- στην κυριολεξία, φορτηγά γεμάτα- ανθρώπους σε ακραίες συνθήκες. Μέσα σε δύο χρόνια 'χάσαμε' 62 υπαλλήλους, ή σε πρόωρη συνταξιοδότηση, ή με μετάταξη στο στρατιωτικό νοσοκομείο : δεν αντέχανε άλλο. Δεν καταφέρνουμε να πληρώσουμε τα φάρμακα. Έχουμε 108.000 τετραγωνικά μέτρα, και 10.000 ευρώ για τη συντήρηση ενός έτους. ΟΙ τοπικές κοινωνίες μας τους στέλνουν πίσω. Το 50% των περιπτώσεων επιστρέφουν επειδή σταματούν την θεραπεία. Οι τοπικές υπηρεσίες ψυχικής υγείας λένε ότι δεν διαθέτουν τις απαιτούμενες δομές. Στη Σικελία η μετάβαση απ' τη Δικαιοσύνη στη Υγεία, δεν έγινε ποτέ. Το Opg είναι ακόμα φυλακή, και εξ ορισμού δεν μπορεί να θεραπεύσει και ούτε, κυρίως, να οδηγήσει σε αποκατάσταση. Το απότομο κλείσιμό του, όμως, είναι η καλύτερη λύση; Όταν πάμε στη Ρώμη, ακούμε μόνο την ερώτηση: “Πού θα τους βάλουμε;”»

Υπάρχουν, γενικά μιλώντας, τρεις καταστάσεις: αυτοί που μπορούν να πάρουν εξιτήριο, οι οποίοι αποτελούν τη σχετική πλειονότητα. Εκείνοι που έχουν ανάγκη να παρακολουθούνται με εξατομικευμένα προγράμματα, σε μικρές κοινότητες στήριξης στην υγεία και στην εργασία και συνδεδεμένες με τον τόπο καταγωγής τους. Για τις πιο σοβαρές περιπτώσεις, το χειρότερο είναι η προοπτική του κλασσικού ψυχιατρείου: είναι τρελοί, δεν ανήκουν πια στην κοινωνία. Αντιθέτως, ακόμα και στις πιο σοβαρές περιπτώσεις, οι σχέσεις είναι εξίσου σημαντικές όσο η προστασία και τα φάρμακα. Ο Salvatore, προϊστάμενος νοσηλευτής με πείρα σαράντα ετών, λέει: «Μερικές φορές πρέπει να τους διδάξουμε το πώς να τρώνε με μαχαιροπίρουνα, το πώς να ντύνονται, το πώς να κάνουν ένα μπάνιο. Την ικανοποίηση σε μας την δίνουν μόνο αυτοί. Χάρη στην Margara, έγινε ένας διαγωνισμός για νοσηλευτές και αυτοί που προσλήφθηκαν, διορίστηκαν στα Opg. Πριν υπήρχε μόνο μια υπηρεσία πρώτων βοηθειών, πηγαίναμε θεραπεία μ΄ ένα φακό της τσέπης”.

Υπάρχει ένα όμορφο καινούριο σπίτι που φτιάχτηκε με δάνειο από τον Δήμο για ορισμένους εγκλείστους. Είναι το Σπίτι της Αλληλεγγύης και της Υποδοχής του Don Pippo Insana (υπάρχει video http://www.youtube.com/watch?v=-YveHWwzVLg) κι σχετική ανάρτηση εδώ). Είναι 68 ετών και η αποστολή του είναι να κλείσει το Opg, μαζί με έναν συν-αδερφό του, τον Don Gregorio και αφοσιωμένες εθελόντριες. Ιερέας στα 23 του, έγινε, το 1984, εφημέριος στο Opg. Αδεια έπαιρναν μόνο όσοι είχαν χρήματα, κι΄ έτσι αυτός τους δεχόταν για φιλοξενία στο σπίτι του (ενν. αυτούς που δεν είχαν χρήματα). Το όνομα της ένωσης το επέλεξε ένας έγκλειστος: είχε ρίξει από ένα μπαλκόνι το κοριτσάκι του, σήμερα είναι ένας άνθρωπος που αναστήθηκε. “Είχαμε πολλούς κατά συρροή δολοφόνους», λέει, «αλλά και έναν άστεγο άνδρα που συνελήφθη γιατί δεν έδειξε την ταυτότητα που δεν είχε". Το χειρότερο πράγμα, λέει, είναι η εγκατάλειψη: γονείς που δεν θέλουν πια να τους δουν, κηδεμόνες που τους ληστεύουν τις συντάξεις τους. Αφηγείται τον αποτρόπαιο τρόπο που χρησιμοποιεί το προσωπικό για να τους οδηγήσει στα κρεβάτια της μηχανικής καθήλωσης, όμως δεν θα πρέπει να κρίνουμε γενικά το προσωπικό, λέει, αλλά η κοινοβουλευτική επιτροπή αναφέρθηκε σ΄ αυτό. Ωστόσο, ορισμένες αναγκαστικές νοσηλείες, που γίνονται έξω, μεταχειρίζονται τους ανθρώπους χειρότερα απ΄ ό,τι μέσα.

Όταν αφήνουμε το τελευταίο τμήμα, η καγκελόπορτα κλείνει. Ο Salvatore, που δεν έχει σταματήσει στιγμή να αυτοσχεδιάζει «κινήσεις και παιχνίδια που προσκαλούν», κολλάει τώρα στα κάγκελα και στέλνει ξέφρενα φιλιά με το χέρι του, και εμείς στρέφουμε προς τα πίσω για ν' ανταποδώσουμε τον χαιρετισμό. Όταν είμαστε πια σε αρκετή απόσταση ασφαλείας, έτσι ώστε συστολή του να νοιώσει ασφαλές το περιβάλλον, ακούμε μια σπαρακτική κραυγή: “Amoreeeeeee” (“Αγάπηηηηηηη»).

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «La Repubblica» στις 17 Φεβρουαρίου 2013

To πρωτότυπο κείμενο εδώ

*Ο Adriano Sofri (γεννήθηκε στην Τεργέστη, την 1^η Αυγούστου 1942) είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας και πολιτικός ακτιβιστής, πρώην ηγέτης της Lotta Continua. Καταδικάστηκε το 1990 σε 22 χρόνια στη φυλακή - μετά από μια μακρά και αμφιλεγόμενη δικαστική διαδικασία - ως ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του αστυνομικού επιτρόπου Luigi Calabresi. Αφέθηκε ελεύθερος από τη φυλακή τον Ιανουάριο του 2012, λόγω της λήξης της ποινής.

Τι ωραίο πλιάτσικο: Η ψυχική υγεία στον καιρό του μνημονίου

Τι ωραίο πλιάτσικο: Η ψυχική υγεία στον καιρό του μνημονίου

Δελτίο Τύπου – Τρίτη 14/05/2013

ΤΙ ΩΡΑΙΟ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ: Η ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

Ανακοίνωση – Κάλεσμα σε ανοιχτή εκδήλωση του Σ.Ε.Ψ.Α.Ε.Κ.Ο.

Την Τετάρτη 22 Μαίου 2013 και ώρα 5.30μμ στην ΕΣΗΕΑ (3^ος Όροφος), Ακαδημίας 20 θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση του Σωματείου Εργαζομένων σε φορείς Ψυχικά Ασθενών και Ευαίσθητων Κοινωνικά Ομάδων με τίτλο «Τι ωραίο πλιάτσικο: Η Ψυχική Υγεία στον καιρό του μνημονίου».

Ομιλητές:

Αχιλλέας Βασιλικόπουλος – εργαζόμενος Ε.Κ.Ψ.Ψ.Υ. – Από το όραμα της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης στο μνημόνιο

Αγγελική Συλλιγαρδάκη - Πρόεδρος ΣΕΨΑΕΚΟ – Αντιμέτωποι με δύο εχθρούς: Αγώνες των εργαζόμενων στα χρόνια της κρίσης. Υπάρχει ελπίδα;

Εκπρόσωπος του Σωματείου “Αυτοεκπροσώπηση” – Ζώντας με τον κίνδυνο της κατάρρευσης

Παρεμβαίνουν:

Χ.Μαντάς-βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, Β.Κατριβάνου-βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, εκπρόσωπος ΚΚΕ, Θ.Μεγαλοοικονόμου-Διευθυντής 9^ουΨ.Τ. ΨΝΑ(Δαφνί), Σύλλογος Εργαζόμενων ΟΚΑΝΑ, Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζόμενων Ειδικής Αγωγής (ΠΟΜΕΕΑ), Σωματείο Εργαζόμενων ΕΔΡΑΣ, Σωματείο Εργαζόμενων ΠΕΡΙΒΟΛΑΚΙ

Σωματείο Εργαζομένων σε φορείς Ψυχικά Ασθενών και Ευάλωτων Κοινωνικά Ομάδων (Σ.Ε.Ψ.Α.Ε.Κ.Ο)

Διεύθυνση: Ζωοδ. Πηγής 113Β, τηλ. 6977177173, 6978697033, email: psi_somatio@yahoo.gr

Into the Fire: Τα κρυφά θύματα της λιτότητας στην Ελλάδα

Into the Fire: The Hidden Victims of Austerity in Greece
Τα κρυφά θύματα της λιτότητας στην Ελλάδα

 

Ένα ντοκιμαντέρ για τον αγώνα επιβίωσης των προσφύγων και μεταναστών ( των κρυφών θυμάτων) στην Ελλάδα  της οικονομικής κρίσης όπου κυριαρχεί ο φόβος  της πείνας , της εξαθλίωσης , των "επιχειρήσεων σκούπα" της Αστυνομίας και των φονικών επιθέσεων της Χρυσής Αυγής.

Η απάντηση στην τρομοκρατία του φασισμού, κρατικού και παρακρατικού, είναι η συνεχής και αδιαμεσολάβητη πληροφόρηση για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η αλληλεγγύη ,  η αντίσταση  στις γειτονιές  και η  συμμετοχή στο αντιφασιστικό κίνημα που εξαπλώνεται κάθε μέρα που περνά ....

 

 Για ελληνικούς υπότιτλους πατήστε στo εικονίδιο Υοu Tube (στη δεξιά πλευρά του πλαισίου προβολής) 
 ώστε να προβάλλετε το βίντεο μέσα από το You Tube

και στη συνέχεια πατήστε στο δεύτερο  εικονίδιο (και πάλι στη δεξιά πλευρά) 
 όπου εμφανίζεται η ένδειξη captions και επιλέξτε Greek.

Η ΦΡΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΥ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟΥ ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΙΤΟΝΙΚΗ ΙΤΑΛΙΑ

 Πηγή: www.psyspirosi.gr

Η ΦΡΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΥ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟΥ

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΙΤΟΝΙΚΗ ΙΤΑΛΙΑ

Τη στιγμή που το Υπουργείο Υγείας, με την πρόθυμη, έκδηλη ή σιωπηρή, συγκατάθεση της ψυχιατρικής κοινότητας, προχωρά στην ίδρυση δικαστικού ψυχιατρείου (το εν εξελίξει σχέδιο αφορά την μετατροπή του γηροψυχιατρικού τμήματος –Μποδοσάκειο- στο ΨΝΑ σε τμήμα «ακαταλογίστων»), στη γειτονική Ιταλία έρχεται στο φως της δημοσιότητας, ύστερα ένα πολυετή αγώνα για την κατάργησή τους, η φρίκη των δικαστικών ψυχιατρείων. Όπως είναι γνωστό, παρά το νόμο 180/78, με το οποίο έκλεισαν τα ψυχιατρεία στην Ιταλία, κάποια από αυτά παρέμειναν, έξη τον αριθμό, τα λεγόμενα δικαστικά ψυχιατρεία (OPG), για τους ψυχικά πάσχοντες που διαπράττουν ποινικό αδίκημα. Η αθλιότητα και η καταστολή που επικρατεί σ΄ αυτά είναι γνωστή και έχει καταγγελθεί από χρόνια. 

Υστερα από μια πολύχρονη κινητοποίηση για την κατάργησή τους, από το κίνημα της «Δημοκρατικής Ψυχιατρικής» (το κίνημα που ίδρυσε ο Φράνκο Μπαζάλια), φέτος πάρθηκε μια απόφαση προς αυτή την κατεύθυνση, που, όμως, αντί για κατάργηση και προώθηση ριζικά εναλλακτικών λύσεων και πρακτικών, φαίνεται ν΄ αντικαθιστά τα 6 υπερμεγέθη κολαστήρια με μικρά ψυχιατρικά καταστήματα ανά περιφέρεια – μια κίνηση που εγκυμονεί κινδύνους για το ξανάνοιγμα των ψυχιατρείων. Υπάρχει μεγάλη συζήτηση και αντίδραση στην Ιταλία για τις προωθούμενες λύσεις.

Ωστόσο, τη στιγμή που η αποτυχία των δικαστικών ψυχιατρείων σε όλη την Ευρώπη είναι φανερή, αντί να βγουν τα μαθήματα από την χρεοκοπία τους, προωθείται, στην Ελλάδα του μνημονίου, η αντιγραφή τους, στη βάση και της εγγενούς, αυτή την περίοδο, ροπής προς την οικοδόμηση ενός επιτελικού «κράτους ασφάλειας» απέναντι στην απειλή των κάθε είδους «επικίνδυνων τάξεων»- για τον έλεγχο και την εξόντωσή τους.

Οι φρικιαστικές εικόνες σ΄ αυτό το βίντεο δεν αποτελούν παρά μια «ήπια» εκδοχή του μέλλοντος που γίνεται, με ταχείς ρυθμούς, παρόν και που καταλαμβάνει, πλέον, ολόκληρο το πεδίο, από το τείχος του Εβρου, την Αμυγδαλέζα και τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, μέχρι το δικαστικό ψυχιατρείο και τη Νέα Μανωλάδα...

 

 

 

Ένα ντοκιμαντέρ για τον Φράνκο Μπαζάλια

Ένα ντοκιμαντέρ (σε 3 μέρη) που ανατρέχει στη ζωή του ψυχιάτρου Franco Basaglia , που έκανε πράξη το οριστικό ξεπέρασμα του Ψυχιατρείου στην Τεργέστη.   
Η  πρώτη  αντι-θεσμική ( «Εκτός» του θεσμού του Ασύλου) εμπειρία στην φροντίδα των  «ψυχικά πασχόντων», που έθεσε τα θεμέλια της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης του 1978.

Τίτλος: “X-Day”  : «Οι Μεγάλοι της Επιστήμης  στον 20^ο αιώνα: Franco Basaglia"
Γλώσσα: Αγγλικά
Χώρα: Ιταλία
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 2002
Παραγωγή: "Quadro Film" , "Rai Educational"
Enrico Agapito, Luisa Bonolis, Pietro Greco, Roberto Pistonesi Maria Grazia Giannichedda,
Μουσική: Antonio Arena, Lamberto Macchi
Σκηνοθεσία: Enrico Agapito

Διεκδικώντας ένα άλλο Δημόσιο Σύστημα Ψυχικής Υγείας στην εποχή του Μνημονίου…

Διεκδικώντας ένα άλλο Δημόσιο Σύστημα Ψυχικής Υγείας στην εποχή του Μνημονίου…

Την περίοδο κρίσης  που διανύουμε, που κεκτημένα του εργατικού κινήματος  κατακρεουργούνται, διεκδικήσεις  ετών  χρησιμοποιούνται ως άλλοθι (π.χ. ενιαίο μισθολόγιο, Ενιαίος ασφαλιστικός φορέας, εξυγίανση του Δημοσίου , εκπαιδευτική μεταρρύθμιση κλπ)  για την εφαρμογή Μνημονιακών μέτρων.   Η Ψυχιατρική μεταρρύθμιση δεν αποτελεί εξαίρεση.  Η Ψυχική Υγεία «δολοφονείται» ως βίωμα και ως σύστημα. Τα ψυχοκοινωνικά προβλήματα των ανθρώπων είτε  έχουν ψυχιατρική διάγνωση είτε όχι, είναι όλο και πιο περίπλοκα και δυσεπίλυτα. Άνεργοι, αβοήθητοι ηλικιωμένοι, πολλαπλή χρήση ουσιών, αλκοολισμός, οικογένειες που λυγίζουν.    Άνθρωποι, σκιές του εαυτού τους, περιπλανώμενοι στα Επείγοντα των Νοσοκομείων.   Μνημονιακά παλιρροιακά κύματα που ξεβράζουν ανθρώπους στο περιθώριο των χώρων κράτησης, του δρόμου, των Ψυχιατρείων.

Οι νοσηλευόμενοι με ψυχιατρική διάγνωση που οδηγήθηκαν στην εξάρτηση από το Σύστημα Ψυχικής Υγείας,  χωρίς να ελέγχουν καμία παράμετρο των υπηρεσιών που τους παρέχονται, αναγκάζονται ή να αποδεχτούν τον ακραίο εγκλεισμό ως «λύση», ή να εγκαταλειφθούν χωρίς καμία μέριμνα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον αφιλόξενο και άγριο αφού οι κοινοτικές υπηρεσίες είναι ελάχιστες και η Πρόνοια ανύπαρκτη πλέον. 

Αυτή η πραγματικότητα αντανακλάται  και στην  αμηχανία ενός, ούτως ή άλλως, ανεπαρκούς μοντέλου περίθαλψης. Οι ουρές στις υπηρεσίες Πρόνοιας, με ατέρμονους ελέγχους και καταγραφές χωρίς αποτέλεσμα,  το επίδομα και η σύνταξη που κόβεται, κακές συνθήκες διαβίωσης, η φασαρία στο σπίτι, τα ξεσπάσματα βίας, η υποτροπή, η απόπειρα αυτοκτονίας, η εκδίωξη από το σπίτι, η έξωση, το συσσίτιο, η επιβίωση στο δρόμο  ….

Ανθρώπινες διαδρομές και ιστορίες που τις βλέπουμε κάθε μέρα και που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε με εργαζόμενους απλήρωτους, κακοπληρωμένους και απαξιωμένους. Ελλείψεις  σε ακραίο βαθμό πλέον.  Συχνά,  απομένουν, δύο ή ακόμη και ένας  νοσηλευτής στη βάρδια με 35 νοσηλευόμενους οι οποίοι έχουν πολλαπλές ανάγκες και εκφράζουν  πολλαπλά  αιτήματα.

Αναπάντητες ανάγκες και αιτήματα εξαιτίας, όχι μόνο της ισοπεδωτικής ιδρυματικής λειτουργίας, αλλά και εξαιτίας των γενικευμένων ελλείψεων και της υποχρηματοδότησης.

  Αντιφάσεις που  κυοφορούνταν όλα τα προηγούμενα  χρόνια σιωπηρά μέσα στο πάσχον, κατακερματισμένο και αποκομμένο από το κοινωνικό γίγνεσθαι, Σύστημα Ψυχικής Υγείας και αναδεικνύονται, τώρα, με τον πλέον ηχηρό και σκληρό τρόπο, με την υλοποίηση των υπουργικών και κοινοτικών σχεδίων για γρήγορο κλείσιμο των ψυχιατρείων χωρίς να πληρούνται οι προϋποθέσεις ανάπτυξης των απαιτούμενων υπηρεσιών που θα τα αντικαταστήσουν.

Αντιφάσεις που, αντί να μας σπρώξουν στην οπισθοδρόμηση, την οχύρωση πίσω από το Άσυλο και την αδράνεια, πρέπει, αντίθετα, να μας κάνουν να βγούμε μπροστά και να διεκδικήσουμε  τα πάντα …

Αλλά σε ποια κατεύθυνση;  Τι σχέδιο  και  πολιτική πρόταση έχουμε απέναντι στην, με ταχείες διαδικασίες,  αποδόμηση και ιδιωτικοποίηση του Συστήματος Ψυχικής Υγείας,  που  υλοποιείται και με υπουργικές υπογραφές πλέον;   Είναι απάντηση η διατήρηση των Ασυλικών Τμημάτων (τμημάτων χρονίων) και οι εσωτερικές συγχωνεύσεις ; Είναι απάντηση οι προτάσεις  και  φήμες που διακινούνται για  συγχωνεύσεις και συρρίκνωση των εξωνοσοκομειακών δομών προκειμένου να αντιμετωπιστούν βραχυπρόθεσμα και πρόχειρα οι ελλείψεις σε προσωπικό;  Είναι απάντηση η άνευ όρων παράδοση στις ΜΚΟ των υπηρεσιών που θα έπρεπε να έχουμε αναπτύξει;  Αυτή η τακτική αποτελούσε και αποτελεί  την αυτοκαταστροφή μας. Αυτή η τακτική γίνεται άλλοθι για την πλήρη απαξίωση μας  και την ραγδαία ιδιωτικοποίηση της Ψυχικής Υγείας μέχρι και τον οριστική αποσύνθεση των Δημόσιων Φορέων Ψυχικής Υγείας.  

Με τι αιτήματα για το Σύστημα Ψυχικής Υγείας κατεβαίνουμε στο δρόμο;;;  

Είναι η στιγμή που όλοι, εκτός από την ανάγκη για μικρές και μεγάλες  ανατροπές  σε όλη την κοινωνία, συνειδητοποιούμε την αναγκαιότητα για ένα άλλο Σύστημα Ψυχικής Υγείας,  κάνοντας την αυτοκριτική μας και ξεκινώντας  από το μηδέν…  

Ολοκληρωτική αναδιοργάνωση των υπηρεσιών με έμφαση στην κοινότητα και σταδιακός μετασχηματισμός των Ψυχιατρείων. 

Πλήρης Τομεοποίηση  στην πράξη.  Επαναχάραξη, σύμφωνα με τα νέα δεδομένα,  του «Χάρτη Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας»  με νέους  πληθυσμιακούς και γεωγραφικούς Ψυχιατρικούς  τομείς (ανά 100.000 κατοίκους) .

Λειτουργία των κλινικών των Ψυχιατρείων Τομεοποιημένα, ώστε να αναδειχθούν οι πραγματικές ανάγκες    και να προετοιμαστεί σταδιακά η μεταφορά των κλινικών των ψυχιατρείων στα Γενικά Νοσοκομεία.  Στη συνέχεια, πλήρης ανάπτυξη του απαιτούμενου αριθμού κλινών νοσηλείας  στα Γενικά Νοσοκομεία κάθε Τομέα  με πλήρη ανάληψη της ευθύνης  για την νοσηλεία των ασθενών του Τομέα. 

Πλήρης, και αποκλειστικά από το Δημόσιο,  ανάπτυξη όλων των απαιτούμενων Κέντρων Ψυχικής Υγείας σε κάθε Ψυχιατρικό τομέα  σε διασύνδεση με τις κλινικές και τις δομές, ως προϋπόθεση του κλεισίματος του Ψυχιατρείου. 

Δημιουργία όσων στεγαστικών δομών στην κοινότητα χρειάζονται – και ανάλογου, κατά περίπτωση, βαθμού φροντίδας, στήριξης και προστασίας- για την μετάβαση και φιλοξενία όλων των ασθενών που τώρα νοσηλεύονται στα τμήματα χρονίων.

Στενή λειτουργική διασύνδεση όλων  των παραπάνω υπηρεσιών κάθε Ψυχιατρικού Τομέα (ΤΟΨΥ), με άξονα τα Κέντρο Ψυχικής Υγείας.  Οι ασθενείς να μπορούν να διατρέξουν όλη την κλίμακα υπηρεσιών του τομέα ανάλογα με τις ανάγκες τους σε κάθε δεδομένη περίοδο. Από την πιο ανοιχτή στην κοινότητα π.χ. Κέντρο Ψυχικής Υγείας, με υπηρεσίες πρόληψης και ολοκληρωμένης στήριξης  στον τόπο κατοικίας, Κέντρου  Ημέρας κλπ,  μέχρι και  τη νοσηλεία σε τμήμα οξέων ή τη μακροχρόνια φιλοξενία σε στεγαστική δομή.

 Εξασφάλιση, της συνέχειας  και σταθερότητα στην παρακολούθηση του κάθε περιστατικού  ώστε να προλαμβάνονται υποτροπές  (φαινόμενο της περιστρεφόμενης πόρτας).   

Αξιοποίηση όλων των ειδικοτήτων εκτός των θεραπευτών (Διοικητικών, τεχνικών, βοηθητικών κλπ)  σε κοινοτικές  υπηρεσίες  Ψυχικής Υγείας,  αξιοποίηση που είναι απαραίτητη για την απάντηση περίπλοκων υλικών αναγκών  για φροντίδα  και  στήριξη στον τόπο κατοικίας των ανθρώπων που έχουν σοβαρά προβλήματα. 

Διεκδικούμε :

Επαρκή χρηματοδότηση ενός ολοκληρωμένου Δημόσιου Συστήματος Ψυχικής Υγείας, αναβάθμιση και επέκταση των προνοιακών παροχών, καθώς και των δομών και των ευκαιριών για εργασιακή ένταξη - με ενδιάμεσο αίτημα την αποκλειστική αξιοποίηση  από το Δημόσιο των κοινοτικών χρηματοδοτήσεων που τώρα  διοχετεύονται συστηματικά στον ιδιωτικό (δήθεν) μη κερδοσκοπικό Τομέα.

Σταδιακή ένταξη των εξωνοσοκομειακών δομών των ΜΚΟ στο δημόσιο σύστημα Ψυχικής Υγείας, αφού ούτως ή άλλως χρηματοδοτούνται 100% από το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία.

Εξασφάλιση  όλων των  θέσεων εργασίας  και με επιπλέον προσλήψεις, με κατάργηση του κανόνα 10 προς 1 για την πλήρη  υλοποίηση όλων των κοινοτικών δομών που είναι αναγκαίες.

ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΤΑ ΣΤΕΡΟΥΝ ΟΛΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Αντίθετο Ρεύμα