«Ο καθένας θέλει να είναι ηγεμονίσκος»

Mία συνέντευξη της Φ. Σκοπούλη, έτσι,

( για να ξέρουμε τι αέρας φυσά εκεί πάνω...)

 Πηγή: http://www.agon.gr/news/117/ARTICLE/18689/2012-09-27.html

 

 

Εντοπίζει το μεγαλύτερο πρόβλημα της πολιτικής στην Ελλάδα στο ότι δεν υπάρχει συνείδηση νοικοκυρέματος, ενώ υπεραμύνεται της ανάγκης συνεργασίας ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων. Η ίδια αποτελεί μία από τις εκπροσώπους της ΔΗΜΑΡ στο κυβερνητικό σχήμα. Η υφυπουργός Υγείας Φωτεινή Σκοπούλη, με γιαννιώτικη καταγωγή, μία από τις δύο γυναίκες του υπουργικού συμβουλίου, μιλά στον «Η Α» για θέματα της αρμοδιότητάς της, όπως η ψυχική υγεία και η δημόσια υγεία, αλλά και για άλλα.

 

Μία από τις σημαντικές σας αρμοδιότητες είναι η ψυχική υγεία. Τον τελευταίο καιρό έχει αναδειχθεί το πρόβλημα της υποχρηματοδότησης των δομών ψυχικής υγείας. Όσα επιτεύχθηκαν τόσα χρόνια με την ψυχιατρική μεταρρύθμιση τινάζονται στον αέρα;

Στον τομέα της ψυχικής υγείας δεν υπάρχει κάτι ολοκληρωμένο. Έχουμε ακόμα ψυχιατρεία, εξακολουθούν να υπάρχουν ασυλοποιημένοι ασθενείς. Εκτιμώ ότι δεν έχουν ενστερνιστεί όλοι οι ψυχίατροι ότι πρέπει να γίνει η ψυχιατρική μεταρρύθμιση. Σε ποιο βαθμό έχει συμμετοχή το κράτος στην καθυστέρηση της ολοκλήρωσης της μεταρρύθμισης αυτής; Εδώ εμπλέκονται τόσο το οικονομικό ζήτημα όσο και ζητήματα γενικά της δημόσιας διοίκησης.
Η βελτίωση της προσφοράς υπηρεσιών υγείας προς τον ψυχικά ασθενή είναι ένα αντικείμενο διεθνούς προβληματισμού. Η άποψη που επικρατεί, είναι ότι ο ψυχικά ασθενής πρέπει να αντιμετωπίζεται μέσα σε ένα σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας που οφείλει να είναι δημόσιο. Ένα μικρό ποσοστό των ασθενών με ψυχικά νοσήματα χρήζουν νοσοκομειακής φροντίδας. Όσον αφορά την αποκατάσταση, ανάλογα με τη σοβαρότητα της ασθένειας, θα πρέπει να ολοκληρώνεται με δομές μέσα στην κοινότητα όπως είναι τα οικοτροφεία, οι ξενώνες και προστατευόμενα διαμερίσματα, αν δεν υπάρχει, σε σημαντικό ποσοστό, οικογενειακή υποστήριξη. Ένα τμήμα αυτής της αποκατάστασης, στο πλαίσιο της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης, το έχουν αναλάβει στην Ελλάδα αστικοί μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί (ΜΚΟ) χρηματοδοτούμενοι αρχικά από κοινοτικά προγράμματα και στη συνέχεια με εθνικούς πόρους. Όλο αυτό το δίκτυο δομών που έχει δημιουργηθεί δεν ελέγχεται από το κράτος, παρόλο που στα χαρτιά έχουν γίνει ελεγκτικές επιτροπές. Οι δομές αυτές δεν ελέγχονται ούτε ποιοτικά ούτε διαχειριστικά. Όλες οι ΜΚΟ γνώριζαν από πέρσι ότι θα κοπεί το 50% της χρηματοδότησής τους λόγω των οριζοντίων περικοπών. Πέρασαν μήνες χωρίς να αντιδράσουν και τώρα προειδοποιούν με κλείσιμο γιατί προφανώς τούς τελείωσαν τα χρήματα. Την ίδια ώρα, αρκετές δομές δεν έχουν εφαρμόσει τα καθολικά μέτρα περικοπής των μισθών. Συν τοις άλλοις, ποτέ δεν ανέπτυξαν δικά τους έσοδα μέσω δωρεών ή άλλων ενεργειών.

Εντοπίζετε δηλαδή το πρόβλημα στον τρόπο λειτουργίας των δομών αυτών; Πώς θα λυθεί η όλη υπόθεση;Ξεκινάμε μια αξιολόγηση διαχειριστικού χαρακτήρα. Μια επιτροπή αξιολόγησης ξεκινά ήδη να δουλεύει πάνω σε αυτό το θέμα και ελπίζουμε να τελειώσει η δουλειά της το πολύ σε δύο μήνες. Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι οι δομές θα αξιοποιούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα χρήματα του έλληνα φορολογούμενου. Θα πρέπει να θέσουμε άλλα νομικά πλαίσια λειτουργίας των δομών. Και γενικά πρέπει να ολοκληρωθεί η ψυχιατρική μεταρρύθμιση. Πρέπει να ολοκληρωθούν οι τομείς μέσα στα νοσοκομεία και να κλείσουν τα ψυχιατρεία. Στη συνέχεια να δούμε τοπογραφικά και γεωγραφικά που υπάρχουν ελλείψεις είτε από το Δημόσιο είτε από τους οργανισμούς μεταξύ των οποίων πρέπει να υπάρξει μια λειτουργική διασύνδεση.


Και μιας και μιλάμε για νοσοκομεία. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο νέων συγχωνεύσεων, με δημοσιεύματα να θέλουν νοσοκομεία, όπως το Χατζηκώστα Ιωαννίνων, να μετατρέπονται σε κλινικές μιας μέρας.
Δεν υπάρχουν τέτοιες αποφάσεις. Όταν όμως μια παιδιατρική κλινική έχει 20% πληρότητα, τότε γιατί να δουλεύουν δύο; Γιατί να έχουμε τρεις και τέσσερις κλινικές; Σε κάθε γεωγραφική ενότητα χρειάζεται ένας διοικητής. Θα πρέπει κάποια στιγμή να φύγουμε από κάποια στεγανά. Δεν καταλαβαίνω γιατί ένας γιατρός να μην κάνει εφημερία στο Χατζηκώστα αντί στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων; Συγχώνευση σημαίνει το ένα νοσοκομείο να βοηθά το άλλο. Δεν σημαίνει ότι το κάθε νοσοκομείο θα πρέπει να έχει το μπαϊράκι του. Ο καθένας θέλει να είναι ηγεμονίσκος. Αυτή την κατάσταση τη βλέπεις παντού, σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής.



Μια άλλη αρμοδιότητά σας είναι η δημόσια υγεία. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αρέσκονται πολλές φορές να μιλάνε για υγειονομικές βόμβες. Ποια είναι κατά την εκτίμησή σας η σημαντικότερη υγειονομική βόμβα;
Η διατροφή, αυτή η διατροφή που δεν είναι δική μας, που καθιστά τη Νεοκαισάρεια και την Ουάσινγκτον ένα και το αυτό. Η ομογενοποίηση στη διατροφή είναι ένας καθοριστικός παράγοντας για τη νοσηρότητα που αφορά στην παιδική παχυσαρκία, στον διαβήτη, στα καρδιαγγειακά προβλήματα. Πρέπει να γυρίσουμε στη δική μας διατροφή. Οφείλει ο καθένας μας πια να έχει ένα μποστανάκι. Σε κεντρικό επίπεδο κάνουμε προσπάθειες μαζί με τα υπουργεία Αγροτικής Ανάπτυξης και Ανάπτυξης για να προωθήσουμε τη γεωργία και την κτηνοτροφία στις σωστές βάσεις. Δεν πάμε σε καινούρια προϊόντα. Πάμε σε προϊόντα που έχουμε ξεχάσει. Επίσης πρέπει να αξιοποιήσουμε τις γιαγιάδες μας και τις μάνες. Αυτές γνωρίζουν τι και πώς να μαγειρεύουν. Πρέπει να τις μιμηθούμε πριν να είναι πολύ αργά.


Με τα φάρμακα τι γίνεται; Ακούγονται πολλά, όπως τεχνητές ελλείψεις στην αγορά και γενόσημα που έγιναν ακριβά και βέβαια η υπερσυνταγογράφηση.
Στο θέμα των φαρμάκων, η Ελλάδα φτάνει την αγορά της Ισπανίας εξαιτίας της υπερσυνταγογράφησης. Με την ηλεκτρονική συνταγογράφηση μπήκαν κάποια όρια. Βλέπουμε όμως για παράδειγμα ότι το αντιπηκτικό φάρμακο Sintrom, ένα καλό φάρμακο με κόστος 8 ευρώ το μήνα, το έχουν αντικαταστήσει άλλα φάρμακα που το κόστος τους φτάνει μέχρι και τα 120 ευρώ το μήνα. Έχει κατακλυστεί η συνταγογραφία με αυτά τα φάρμακα. Εδώ πρέπει να εφαρμοστούν κλινικά πρωτόκολλα συνταγογράφησης. Την καλύτερη οργάνωση σε αυτόν τον τομέα την έχει η Αγγλία. Είναι όμως και ευθύνη του κάθε γιατρού να συμμορφωθεί με τους κανόνες.


Ένα θέμα που απασχολεί την πόλη είναι τα αναξιοποίητα κτίρια πολλά από τα οποία ανήκουν στο υπουργείο Υγείας. Ο δήμος Ιωαννιτών έχει ζητήσει κατ’ επανάληψη την παραχώρησή τους χωρίς όμως αποτέλεσμα. Θα πρέπει να υπάρξει μια λύση. Με έχει ενημερώσει σχετικά ο δήμαρχος Ιωαννιτών. Θεωρώ ότι όσον αφορά την έκταση στην περιοχή του ΚΕΚΩΠ έχει ήδη παραχωρηθεί μακροχρόνια στο Δήμο ώστε να αναπλαστεί. Παράλληλα ένα άλλο κτίριο ελπίζουμε ότι θα παραχωρηθεί στις υπηρεσίες της Περιφέρειας. Όπως και να’ χει, θα πρέπει να αξιοποιηθούν αυτά τα κτίρια είτε από το υπουργείο είτε από τον Δήμο. Θα μπορούσαν για παράδειγμα να πάνε κάποιες ψυχιατρικές δομές σε κάποια από αυτά τα κτίρια. Το μείζον πρόβλημα στη χώρα μας είναι ότι το νοικοκύρεμα δεν το θεωρούν πολιτική.

Τελευταία απασχολήσατε τον Τύπο με την υπόθεση της ανάθεσης αντιδραστηρίων σε συγκεκριμένη φαρμακευτική εταιρία. Πολλοί μίλησαν για σκάνδαλο. Αυτός είναι ένας χαρακτηρισμός που υιοθέτησαν οι «κίτρινες» φυλλάδες. Όλα γίνονται γιατί κάποιοι θεωρούν ότι όλοι είναι ίδιοι. Θεωρούν ότι όλοι πρέπει να τα παίρνουν. Όταν βάζει κάποιος τα θεσμικά όργανα (σ.σ. Εθνικό Κέντρο Αιμοδοσίας) να λύνουν τα θέματα, δεν τους αρέσει. Εγώ ποτέ δεν θα διαπραγματευτώ με μια εταιρία ούτε για δωρεά ούτε για έκπτωση. Τα θεσμικά όργανα είναι αυτά που πρέπει να κάνουν τη διαπραγμάτευση. Τώρα βρισκόμαστε σε μια κατάσταση στην οποία η εταιρία έχει δωρίσει 30.000 δείγματα. Η εταιρία αυτή δηλαδή είναι χορηγός του ελληνικού κράτους. Πιστεύει κάποιος ότι η εταιρία αυτή ως χορηγός δεν θα πάρει κάποιο αντάλλαγμα από το κράτος; Δυστυχώς πολλοί φαίνεται ότι ενδιαφέρονται για τη νομιμοφάνεια και όχι για τη νομιμότητα, ο δε όρος δεοντολογία απουσιάζει από το λεξικό τους.  

Τρεις ξένοι σε ένα κρίσιμο υπουργείο. Θα πετύχει η συνταγή; Ο καθένας έχει τον χαρακτήρα του και την ιδεολογία του, τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Οφείλουμε να συνεργαστούμε. Με αυτή την αντίληψη, εξάλλου, μπήκα στο υπουργείο. Μπορεί να είναι οτιδήποτε ο άλλος, αλλά δεν παύει να έχει μια θεσμική ιδιότητα. Είμαι εδώ για να συνεργαστώ και να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου. Οι αρμοδιότητές μου, βέβαια, φτάνουν μέχρι ενός βαθμού. Δεν έχω τη δυνατότητα να αλλάζω μέλη διοικητικών συμβουλίων. Μπορώ όμως να αναδεικνύω την πραγματικότητα. Πιθανόν σε κάτι να βοηθήσει κι αυτό.